شمیم وحی

حــوادث روزگــــار
از ســر جـان بهـر پیـــــــوند کســان بر خـــاستم
چـون الـف در وصـــــل دلهـا از میـــان بر خـاستم
واژگـــون هــر چنـد جــــــام روزیم چــون لاله بـود
از کنــار خــــوان قسمت شـادمــان بر خــــاستم
بــزم هستــی را غــرض مهـــر فــروزان تــو بــود
هم چو شبنم ،چهره چون کردی عیان بر خاستم
از لگـــــدکـــوب حــوادث عمــر دیگـــر یـافتـــــــم
چــون غبـــار از زیــر پــای کــاروان بــر خــاستـم
طـاقـت دم ســـردی دوران نـدارم هم چــــو گل
در بهــار افکنده رخت و در خــزان بـــــر خاستم
آزمـــودن عیش و راحـت را بـه گنــج دام تـــــــو
از ســـر جــولانگه کـــون و مکــان بــر خــاستم
صحبت شوریده حــالان مــایه شوریدگی است
با ” امیـن ” هر گـه نشستم بی امان بر خاستم